در سال 1715 ادموند هالي، منجم انگليسي، اين مطلب را پيش كشيد كه سن زمين را مي‌توان از روي مقدار شوري آب اقيانوس‌ها محاسبه كرد. به اين ترتيب كه مقدار شوري آب درياها با دقت تمام محاسبه و سپس اين عمل ده سال بعد تكرار شود، با محاسبه مقدار افزايش شوري آب در هر ده سال مي‌توان زمان لازم براي تحصيل شوري آب فعلي را از آب‌هاي شيرين اوليه به‌دست آورد. در اواخر قرن نوزدهم بعضي محققان با تجديد نظر در روش فوق و با تجزيه شيميايي آب رودخانه‌ها، مقدار سديم اضافه شده به درياها در هر سال توسط رودخانه‌هاي دنيا را محاسبه كردند. با دانستن حجم تقريبي آب اقيانوس‌هاي امروزي و فرض اينكه آب اقيانوس‌هاي اوليه شيرين بوده است و ميزان ازدياد سديم توسط رودخانه‌هاي امروزي ميانگيني براي تمام زمان زمين‌شناسي است، آنها زمان لازم براي فراهم شدن غلظت سديم و شوري امروزي را محاسبه كردند. سرانجام نتيجه‌گيري كردند كه از روز اولي كه آب براي نخستين بار روي سطح زمين متراكم شد، 90 ميليون سال مي‌گذرد. امروزه مي‌دانيم كه تخمين هالي از سن اقيانوس‌هاي زمين به مراتب كمتر از سن واقعي آنهاست. روش ديگر، تخمين عمر زمين بر اساس ميزان رسوب‌گذاري است. براي ضخامت معيني از طبقات رسوبي ميانگيني براي ميزان رسوب‌گذاري وجود دارد. اگر تغييرات مهمي در شرايط محيط رسوبي رخ ندهد و فرسايش نيز در امر رسوب‌گذاري وقفه ايجاد نكند، ضخامت طبقات كم‌وبيش متناسب با زمان سپري شده خواهد بود. تخمين عمر زمين بر اساس سرد شدن كره زمين، استفاده از مواد راديواكتيو و محاسبه نيمه عمر آنها و نيز بررسي سنگ‌هاي آسماني از ديگر روش‌هايي هستند كه دانشمندان براي تخمين عمر زمين استفاده كرده‌اند. از آنجا كه مطابق تمام نظريات موجود، تشكيل زمين و ساير سيارات منظومه شمسي همزمان بوده است، با تعيين سن سنگ‌هاي آسماني مي‌توان سن واقعي زمين را به‌دست آورد. حداكثر سني كه تا به حال براي سنگ‌هاي آسماني به‌دست آمده چهار تا شش ميليارد سال بوده است. به اين ترتيب مي‌توان عدد چهار تا شش ميليارد سال را براي سن زمين در نظر گرفت.